W każdy czwartek i sobotę od świtu można zaobserwować swego rodzaju zjawisko socjologiczne. Więcej niż w pozostałe dni tygodnia na ulicach widać więcej rowerów sunących w stronę zbiegu ulic Pierwszego maja i Mickiewicza nigdzie indziej niż tylko na nasz poczciwy „targ”.

Jak ktoś kiedyś powiedział „tu się po prostu bywa”. Sam nie należę do grupy wielbicieli zakupów w tłoku, a szczególnie stania w kolejkach do kasy i wszechobecnych natarczywych promocji czyli supermarketowej rzeczywistości. Jakoś łatwiej znoszę niektóre z tych elementów konsumpcyjnej rzeczywistości na rześkim porannym powietrzu niż w klimatyzowanej, oświetlonej jarzeniowym światłem hali często „dosmaczanej” discopolo.

Na naszym targu można kupić prawie wszystko, od mebli do wykałaczek, od ziemniaków do kawioru czy wreszcie od bielizny po garnitur. Poza samym asortymentem jest jeszcze możliwość targowania często przybierającego jedyny w swoim rodzaju koloryt ożywionej wymiany osobliwych epitetów. Pewnie niektórzy ze stałych bywalców mają „swoich dostawców” różnych kupowanych w cyklu targowego życia towarów. Tutaj też kupuje się ziemniaki na zimę zwane też przez niektórych sprzedających i kupujących „kartoflami”.

Poza tym mało jest miejsc w Wołominie i okolicach miejsc, gdzie możemy nabyć np. żywą kurę „szurpatkę” tudzież warchlaki lub innego kaczora. Ostatnio takich stoisk zdecydowanie ubyło, no cóż, tu zawsze rządziły prawa popytu i podaży, nawet wówczas, kiedy za płotem dominował realny socjalizm. Mało kto w przydomowym ogródku hoduje obecnie kury żeby mieć jajka, skoro: „najświeższe jajka można kupić w stoisku numer 4” niesie się po całej okolicy z radiowęzła. Wiadomo, reklama dźwignią handlu, jeszcze ze 200 metrów od targowiska można dowiedzieć się gdzie można nabyć części do rowerów oraz wspominane ziemniaki a także, że: „najlepsza świeża wędlinka, tradycyjne wyroby przemysłu garmażeryjnego dostępne od zaraz na stoisku nr 12 serdecznie zapraszamy”.

Robi się fajny klimat, wokół panie z wiklinowymi koszykami, w nich piękne pory oraz inne warzywa. W alejce oddzielającej place od siebie przystanęło dwóch starszych panów, stoją tam dobre kilkanaście minut oparci o swoje torby na kółkach, pewnie omawiają jakieś aktualności z miasta a może zupełnie co innego…
To miejsce, jak wiele innych również się zmienia, pamiętam jak kiedyś trzeba było chodzić w kaloszach brnąc po deszczu w błocie. Jakiś czas temu pojawiły się alejki, inne stoły i ogólnie jakoś teren się odświeżył, widać jak sterty śmieci po każdej sobocie znikają w kilka godzin, to dobrze, choć stary plac targowy bardziej odpowiadał wyobrażeniom o tradycyjnym, trochę przaśnym targowisku. Przechodzę obok stoiska, którego Szefowa śmiało może konkurować nie tylko z tutejszym radiowęzłem, tak zachęca do kupowania swoich towarów, że nie słychać momentami ruchu na ulicach. Tym razem nie daję się namówić na pańską skórkę choć przez moment się waham, to jeden ze smaków mojego dzieciństwa.

Znów mijam gromadkę ludzi, przechodząc słyszę strzępki rozmowy:
- Dawno się Celinko nie widzieliśmy, oj dawno,
- Masz rację to będzie już z pół roku i chyba ostatnio też tutaj.
- Co słychać ?? …

Moja znajoma twierdzi, że jeśli chce się dowiedzieć, co słychać w mieście, spotkać dawno niewidzianych znajomych, to w sobotni poranek wpada po zakupy na targ. Dlaczego akurat tu ?? „Bo na targu się po prostu bywa”.